Weekend
Door: Emily
Blijf op de hoogte en volg Emily
30 Augustus 2009 | Cambodja, Phnom-Penh
Wat keek ik afgelopen vrijdag uit naar het weekend… Ff helemaal niets doen, bijslapen en aanklooien leek me een heerlijk vooruitzicht. Na een paar drukke, productieve weken in het ziekenhuis en nogal wat late avonden achter de rug (lees: mijn dierbare uurtjes slaap moesten plaats maken voor aflevering na aflevering van CSI, tja tis toch echt een verslaving ) was ik hier erg aan toe. Echter vielen mijn niets doen plannen compleet in het water toen ik vrijdag middag de mededeling kreeg van mijn collega, Medical Assistant, Sokunth dat we zaterdag ochtend op outreach gingen. Follow up van kindertjes die in het ziekenhuis opgenomen waren geweest met ernstige ondervoeding. Een activiteit waaraan ik zeer graag wilde deelnemen, maar die me op dit moment eigenlijk totaal niet uitkwam.. Was zo moe…
Ben enorm blij dat ik me over mijn moeheid heen heb kunnen zetten. Vrijdagaaf in plaats van een fijne doorzak avond om 20.00 uur mijn bedje in (en ja ff geen CSI) om vervolgens fris en wel de volgende ochtend om 6.30 uur op de brommer te stappen, op zoek naar de kindertjes. Samen met 2 collegae op pad. Het bleek nogal een heel gezoek te zijn om de huisjes van de verscheidende ouders op te sporen. Namen van kindertjes waren gedocumenteerd, maar helaas niet altijd de namen van de ouders. Dus villagers werden aangesproken, de Mepoem (village chief) en de Mekoem (commune chief) geraadpleegd. 2 van de 3 gezinnen in een gebied werden er gevonden. Bijzonder is het en blijft het om bij de mensen thuis te komen. Dat vond ik destijds al bijzonder aan de thuiszorg. Heel even vang je dan een glimp op van een patient in zijn of haar eigen omgeving. En geloof me, de gezinnen met kindertjes die met ondervoeding zijn opgenomen geweest behoren niet tot de welvarende gezinnen.
Het eerste kindje dat we zagen, nu zo’n 7 maanden later, zag er veel beter uit dan destijds in het ziekenhuis, geen vochtophopingen meer (dit gaat gepaard met 1 van de vormen van ondervoeding). Echter na wegen en meten bleek ze nog steeds onder de standaard, dus nog ondervoed. Terwijl mijn collegae adviezen gaven aan de moeder, andere familieleden en buren over het belang van gezonde voeding checkte ik de voedingstoestand van de andere kindertjes die er rond liepen dmv de MUAC – mid upper arm circumference. Dit is een soort liniaaltje die je om de bovenarm rolt om te zien of een kind ondervoed is. In mijn gebroken khmer lukte het nog om een aantal vragen te stellen aan de moeder. Haar dochter zat een eindje verder bij haar vader op schoot, want ook nu naar 7 maanden was ze nog steeds bang voor mij. De stakker. Als oplossing om het huilen te stoppen had de vader maar een handdoekje over haar gezicht gedaan, zodat ze me niet meer kon zien… Och toch. Enigszins tevreden vervolgden we onze zoektocht.
Omdat we moeite bleven houden met het vinden van 1 kindje, raadpleegden we de health center chief ook nog maar. Dit bleek een enorm vruchtbare ontmoeting daar we van hem hoorden dat de vader van ons eerste gezin HIV positief is getest. Iets wat ons niet bekend was… Dit kan een verklaring zijn voor de ondervoeding van de jongste en zeker voor de nare zweren wat broertje nr 2 aan zijn hoofd had. Dus op de terugweg nog maar ff weer stoppen voor wat meer counselling en het verzoek om te komen testen….
Het ene gezin dus niet gevonden. Ook het laatste gezin was enigszins gezoek, maar gevonden. Dat men jou herkent blijf ik ook heel bijzonder vinden. Ook dit prachtige kereltje zag er veel beter uit dan tijdens de opname, maar ook nog steeds onder de norm.. (ik moet hier ff bijzeggen dat veel van de kinders hier onder de norm zal zijn als je ze zou scoren). Inmiddels had het kereltje ook een zusje gekregen en naast de adviezen over gezonde voeding werd er ook een lesje borstvoeding bij gegeven.
Na de lunchpauze maakten we ons op voor nog meer bezoeken. Echter is het maar bij een gebleven, daar het nogal een hele reis was om bij het huis te komen. Een brommerrit door onbeschrijflijk groene rijstvelden, een stuk per voet en dan in een heel gammel bootje waarin je niet kon gaan verzitten want anders stroomde het water over de rand en weer verder te voet. Tijdens deze tocht moest ik denken aan mijn tochten in Omisha met de kids, wanneer we in Martha’s kraal verbleven. Lopen door de middle of where, heerlijk vond ik dat altijd. Dat was hier ook het geval, maar net een klein beetje anders. De mensen die in deze village wonen leven echt ver van de bewoonde wereld, ver van de voorzieningen, ver van een health center of het ziekenhuis.. Eindelijk kwamen we dan aan bij het huisje van het desbetreffende kindje. En dit bezoek was hardverscheurend. Deze moeder en kids leven echt in armoede. 1 maaltijd per dag en dan geen normale rijst maaltijd, maar rijstepap, waarvoor je minder rijst nodig hebt…. Vader niet meer aanwezig omdat hij een andere vrouw heeft gevonden, moeder achterlatend met 3 kinders en nummer 4 in de buik…. Geen geld, geen eten… Dit kindje is ondervoed omdat er gewoonweg niet genoeg eten is. Want het weet hoe het moet eten. Sokunth had onderweg naar deze village een aantal geroosterde bananen met rijst omhuld in een bananenblad gekocht en kon deze dus gelukkig afstaan aan de moeder. Dankbaar en gulzig liet het kleintje zich voeren en nadat het buikje gevuld was liet hij een stralende lach zien. Hartverscheurend. Moeder dringend geadviseerd om de tocht richting het ziekenhuis te maken, om daar haar kindje te laten aansterken met de speciale melk die wij daar verstrekken. Educatie op dat moment was niet aan de orde, want ook mijn collegae zagen dat deze moeder helaas geen middelen heeft om aan gezonde voeding te komen. Wat kan je dan anders doen dan maar een hele kleinigheid in haar hand te drukken en in je best Khmer te zeggen, koop alsjeblieft van deze 5 dollars rijst. Ik hoop van harte dat we haar komende week mogen verwelkomen in het ziekenhuis.
Op de terugweg, wederom door de onbeschrijflijke groene rijstvelden, flitste het me door mijn hoofd wat voor bijzondere baan ik hier momenteel heb.
De dag afgesloten met een biertje aan de machtige Mekong rivier samen met VSO vriendjes. Echter werd onze rust verstoord door een enorme knal… Ja hoor weer een brommer ongeluk. Susan en ik er toch maar opaf om te zien of we wat eerste hulp moesten verlenen, bleek dat de jongens, zonder helm, ondanks dat ze een flinke smak hadden gemaakt, geen hulp wilden, niet naar het ziekenhuis wilden voor check up, maar meer bezorgd waren om hun brommer die flink in kreukels lag… Tja dan moet je het zelf maar weten.
De afgelopen weken zijn ontzettend drukke en goede weken geweest. Het lijkt wel of momenteel iedereen er weer zin in heeft. En dit had ik nodig, want na 2 deprimerende weken, waarbij ik 3 premature kindjes heb zien sterven, had ik er ff niet zo veel zin meer in. Gelukkig hebben we deze week 2 prematuurtjes kunnen redden, door samen met dokter Theary de moeders goed te begeleiden en motiveren om de twee belangrijkste basis aspecten voor deze kleintjes toe te passen. Warmte, dmv skin to skin and kangeroe care en voeding, dmv kolven en voeden met een lepel. Iets wat hier nog niet vanzelfsprekend is.
Verder veel workshops voor de studenten. Samen met mijn Khmer collegae geven we reanimatie trainingen, communicatie trainingen en een les over bloed, bloedtransfusie en bloeddonatie met als doel dat de studenten een zak bloed doneren. Want de bloedbank is ook een van mijn projectjes. Inmiddels lijkt het erop dat we de cirkel van corruptie die zich hier afspeelde hebben kunnen doorbreken.. Ik durf het nog niet van de daken te schreeuwen, maar het begint er op te lijken dat transparantie nu de overhand krijgt…
Enzo is er alweer bijna een eind gekomen aan mijn weekend. Vandaag was dus de ultieme luie dag. Het kon niet anders want de electriciteit viel uit vanochtend en is nu net pas sinds een uurtje terug.. Blij, voldaan en uitgerust gaan we morgen weer aan de slag.
Oh ik voeg een aantal fotootjes toe van onze Khmer makeup party.. Lach je rot zou ik zeggen.. Maar stiekem voelde ik me toch wel een prinsesje. Al was het maar voor heel even…
Dikke zoenen!!
Ben enorm blij dat ik me over mijn moeheid heen heb kunnen zetten. Vrijdagaaf in plaats van een fijne doorzak avond om 20.00 uur mijn bedje in (en ja ff geen CSI) om vervolgens fris en wel de volgende ochtend om 6.30 uur op de brommer te stappen, op zoek naar de kindertjes. Samen met 2 collegae op pad. Het bleek nogal een heel gezoek te zijn om de huisjes van de verscheidende ouders op te sporen. Namen van kindertjes waren gedocumenteerd, maar helaas niet altijd de namen van de ouders. Dus villagers werden aangesproken, de Mepoem (village chief) en de Mekoem (commune chief) geraadpleegd. 2 van de 3 gezinnen in een gebied werden er gevonden. Bijzonder is het en blijft het om bij de mensen thuis te komen. Dat vond ik destijds al bijzonder aan de thuiszorg. Heel even vang je dan een glimp op van een patient in zijn of haar eigen omgeving. En geloof me, de gezinnen met kindertjes die met ondervoeding zijn opgenomen geweest behoren niet tot de welvarende gezinnen.
Het eerste kindje dat we zagen, nu zo’n 7 maanden later, zag er veel beter uit dan destijds in het ziekenhuis, geen vochtophopingen meer (dit gaat gepaard met 1 van de vormen van ondervoeding). Echter na wegen en meten bleek ze nog steeds onder de standaard, dus nog ondervoed. Terwijl mijn collegae adviezen gaven aan de moeder, andere familieleden en buren over het belang van gezonde voeding checkte ik de voedingstoestand van de andere kindertjes die er rond liepen dmv de MUAC – mid upper arm circumference. Dit is een soort liniaaltje die je om de bovenarm rolt om te zien of een kind ondervoed is. In mijn gebroken khmer lukte het nog om een aantal vragen te stellen aan de moeder. Haar dochter zat een eindje verder bij haar vader op schoot, want ook nu naar 7 maanden was ze nog steeds bang voor mij. De stakker. Als oplossing om het huilen te stoppen had de vader maar een handdoekje over haar gezicht gedaan, zodat ze me niet meer kon zien… Och toch. Enigszins tevreden vervolgden we onze zoektocht.
Omdat we moeite bleven houden met het vinden van 1 kindje, raadpleegden we de health center chief ook nog maar. Dit bleek een enorm vruchtbare ontmoeting daar we van hem hoorden dat de vader van ons eerste gezin HIV positief is getest. Iets wat ons niet bekend was… Dit kan een verklaring zijn voor de ondervoeding van de jongste en zeker voor de nare zweren wat broertje nr 2 aan zijn hoofd had. Dus op de terugweg nog maar ff weer stoppen voor wat meer counselling en het verzoek om te komen testen….
Het ene gezin dus niet gevonden. Ook het laatste gezin was enigszins gezoek, maar gevonden. Dat men jou herkent blijf ik ook heel bijzonder vinden. Ook dit prachtige kereltje zag er veel beter uit dan tijdens de opname, maar ook nog steeds onder de norm.. (ik moet hier ff bijzeggen dat veel van de kinders hier onder de norm zal zijn als je ze zou scoren). Inmiddels had het kereltje ook een zusje gekregen en naast de adviezen over gezonde voeding werd er ook een lesje borstvoeding bij gegeven.
Na de lunchpauze maakten we ons op voor nog meer bezoeken. Echter is het maar bij een gebleven, daar het nogal een hele reis was om bij het huis te komen. Een brommerrit door onbeschrijflijk groene rijstvelden, een stuk per voet en dan in een heel gammel bootje waarin je niet kon gaan verzitten want anders stroomde het water over de rand en weer verder te voet. Tijdens deze tocht moest ik denken aan mijn tochten in Omisha met de kids, wanneer we in Martha’s kraal verbleven. Lopen door de middle of where, heerlijk vond ik dat altijd. Dat was hier ook het geval, maar net een klein beetje anders. De mensen die in deze village wonen leven echt ver van de bewoonde wereld, ver van de voorzieningen, ver van een health center of het ziekenhuis.. Eindelijk kwamen we dan aan bij het huisje van het desbetreffende kindje. En dit bezoek was hardverscheurend. Deze moeder en kids leven echt in armoede. 1 maaltijd per dag en dan geen normale rijst maaltijd, maar rijstepap, waarvoor je minder rijst nodig hebt…. Vader niet meer aanwezig omdat hij een andere vrouw heeft gevonden, moeder achterlatend met 3 kinders en nummer 4 in de buik…. Geen geld, geen eten… Dit kindje is ondervoed omdat er gewoonweg niet genoeg eten is. Want het weet hoe het moet eten. Sokunth had onderweg naar deze village een aantal geroosterde bananen met rijst omhuld in een bananenblad gekocht en kon deze dus gelukkig afstaan aan de moeder. Dankbaar en gulzig liet het kleintje zich voeren en nadat het buikje gevuld was liet hij een stralende lach zien. Hartverscheurend. Moeder dringend geadviseerd om de tocht richting het ziekenhuis te maken, om daar haar kindje te laten aansterken met de speciale melk die wij daar verstrekken. Educatie op dat moment was niet aan de orde, want ook mijn collegae zagen dat deze moeder helaas geen middelen heeft om aan gezonde voeding te komen. Wat kan je dan anders doen dan maar een hele kleinigheid in haar hand te drukken en in je best Khmer te zeggen, koop alsjeblieft van deze 5 dollars rijst. Ik hoop van harte dat we haar komende week mogen verwelkomen in het ziekenhuis.
Op de terugweg, wederom door de onbeschrijflijke groene rijstvelden, flitste het me door mijn hoofd wat voor bijzondere baan ik hier momenteel heb.
De dag afgesloten met een biertje aan de machtige Mekong rivier samen met VSO vriendjes. Echter werd onze rust verstoord door een enorme knal… Ja hoor weer een brommer ongeluk. Susan en ik er toch maar opaf om te zien of we wat eerste hulp moesten verlenen, bleek dat de jongens, zonder helm, ondanks dat ze een flinke smak hadden gemaakt, geen hulp wilden, niet naar het ziekenhuis wilden voor check up, maar meer bezorgd waren om hun brommer die flink in kreukels lag… Tja dan moet je het zelf maar weten.
De afgelopen weken zijn ontzettend drukke en goede weken geweest. Het lijkt wel of momenteel iedereen er weer zin in heeft. En dit had ik nodig, want na 2 deprimerende weken, waarbij ik 3 premature kindjes heb zien sterven, had ik er ff niet zo veel zin meer in. Gelukkig hebben we deze week 2 prematuurtjes kunnen redden, door samen met dokter Theary de moeders goed te begeleiden en motiveren om de twee belangrijkste basis aspecten voor deze kleintjes toe te passen. Warmte, dmv skin to skin and kangeroe care en voeding, dmv kolven en voeden met een lepel. Iets wat hier nog niet vanzelfsprekend is.
Verder veel workshops voor de studenten. Samen met mijn Khmer collegae geven we reanimatie trainingen, communicatie trainingen en een les over bloed, bloedtransfusie en bloeddonatie met als doel dat de studenten een zak bloed doneren. Want de bloedbank is ook een van mijn projectjes. Inmiddels lijkt het erop dat we de cirkel van corruptie die zich hier afspeelde hebben kunnen doorbreken.. Ik durf het nog niet van de daken te schreeuwen, maar het begint er op te lijken dat transparantie nu de overhand krijgt…
Enzo is er alweer bijna een eind gekomen aan mijn weekend. Vandaag was dus de ultieme luie dag. Het kon niet anders want de electriciteit viel uit vanochtend en is nu net pas sinds een uurtje terug.. Blij, voldaan en uitgerust gaan we morgen weer aan de slag.
Oh ik voeg een aantal fotootjes toe van onze Khmer makeup party.. Lach je rot zou ik zeggen.. Maar stiekem voelde ik me toch wel een prinsesje. Al was het maar voor heel even…
Dikke zoenen!!
-
30 Augustus 2009 - 10:44
Marloes:
lieve emily,
wouw! wat een verhaal weer! byzonder om op deze manier meer hulp te bieden dan als iemand naar een ziekenhuis komt. en hopdelijk ook meer te kunnen bereiken! geniet van je verhalen, hoop dat er meer van dit zsoort bijzondere ervaringen blijven komen!
liefs, ook van Marcus, marloes -
30 Augustus 2009 - 11:07
Anne Heetkamp:
hey dapper ding!
Kippevel.... verdrietig maar ook zo prachtig! Wat heerlijk en fijn dat jij op deze wereld bent, daar wordt het echt mooier van!
Dikke knuffel
Anne -
30 Augustus 2009 - 11:16
Ria:
Hoi Emily
wat heb jij weer een boel mee gmaakt joh en wat is het fijn om je kindertjes nog eens weer te zien en te weten dat het goed gaat met de kids,
En wat ziet je er prachtig uit met die mooie jurk,zou je haast niet weer herkennen.........
veel plezier nog en geniet ervan groetjes Ria -
30 Augustus 2009 - 13:52
Willemein:
Lieve Emily..
Tuurlijk herkennen de mensen je! je maakt een wereld van verschil! al is het maar op een klein stukje.. alles is beter dan niets.. Mooi verhaal.. blijf vooral schrijven..en schrijven om niet te vergeten.. maar dat lijkt me onmogelijk als ik het zo lees! veel liefs!!
Willemein (en ook vast van bas) -
30 Augustus 2009 - 18:10
Edith:
Hej Emily,
wat toch maak jij toch weer een boel mee. Fijn dat je de mensen zo goed kan helpen.
Hier is alles goed en met de kleintjes ook.
We zijn net thuis van de Spikker familiedag, misschien dat je er volgend jaar bij bent....
Liefs Edith -
31 Augustus 2009 - 10:34
Muriel:
Heeej Eem,
Wat een mooi verhaal en leuk die foto's erbij... Ben helemaal jaloers!! Ik moest erg zoeken op de missverkiezingfoto, maar heb je er uiteindelijk uit weten te halen ;-)
Geniet*
-
01 September 2009 - 07:50
Mama:
wat zou de wereld verbeterd kunnen worden als de rijken alles delen met de armen.
wat je mee hebt gemaakt zaterdag lijkt wel op het programma spoorloos
we kunnen ons het voorstellen omdat we er geweest zijn
Door jou is er al heel wat veranderd waar we trots op zijn -
02 September 2009 - 16:34
Betty:
Hoi lieve Emily,
Tjonge wat een verhaal, ik heb het ademloos gelezen, wat geweldig dat je dit kan doen, want het is toch ook jezelf helemaal wegcijferen en er zijn voor je medemens. Nou, we zijn allemaal trots op je hoor!
Maar ook zo hartverscheurend, die arme jonge moeder met haar 3 kindertjes achtergelaten en niet wetend hoe je je kinderen aan eten moet helpen. Ik wordt er ook altijd wel een beetje triest van en voel me tekort schieten!
Nou, lieve meid, fijn dat je het allemaal met ons hebt willen delen,en heel veel sterkte met je mooie werk!
Veel liefs Harry en betty. -
06 November 2009 - 04:12
Gerda Van Der Linde:
Hallo Emily, wat een bijzonder verhaal.Ik wordt er ook wel wat triest van . Fijn dat jij wat voor die mensen mag betekenen. Veel sterkte met je werk. ik zit in de nachtdienst en kwam via Anneke op je site, groetjes Gerda I-flexer -
16 November 2009 - 20:29
Marion:
hee meid,we volgen je verhalen telkens met grote belangstelling, ook al word je van sommige feiten erg triest,het blijft gewoon geweldig dat jij je met hart en ziel inzet voor de behoeftige medemens.we hebben inmiddels vernomen dat je het verblijf nog even hebt verlengd omdat er dan continuiteit is, ook weer helemaal emily he, veranwoordelijkheid tot het eind toe en ik denk dat cambodja niet jou laatste grote uitdaging zal zijn, ook al hebben we je lang moeten missen in ons momenteel koude kikkerlandje.als de tijd daar is zien we je wel weer verschijnen,maak er een paar goede weken van.hartelijke groeten van ons allemaal,bennie,marion,
anniek,lianne en wouter -
21 December 2009 - 20:00
Bennie & Marion:
Hallo Emily,
De hartelijke kerstgroeten vanuit Nieuw - Heeten. We hopen dat je daar ook een beetje een kerstgevoel kunt creëren en fijne kerst hebt daar!
Voor het nieuwe jaar wensen wij een sprankelend 2010, met een nieuwe uitdaging in het vooruitzicht.
Hopelijk zien we je dan wat vaker dan het afgelopen jaar.
Groeten,
Bennie, Marion, Anniek, Lianne en Wouter.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
