Placement visit, briefings en waterfestival

Het heeft ff geduurd, maar hier weer een update van mijn leven hier. Vandaag een maand geleden verliet ik NL, met uiteindelijk gemengde gevoelens. Enigszins ontzettend veel zin in het onbekende avontuur, maar het afscheid nemen van alle lieve mensen om mij heen, maakte toch veel indruk. Pas op Schiphol realiseerde ik mij echt dat ik heel veel van jullie toch best wel lang niet ga zien. Gelukkig is er sms en mail en kan ik velen van jullie zo bereiken, echter is Namibia per sms onbereikbaar en een enkel NL nummer, wat wel ontzettend jammer is.
Een maand nu op weg in de ICT (in country training) en nog een kleine maand voor de boeg. VSO heeft dit goed georganiseerd. Het is erg prettig de tijd te krijgen om het land en de cultuur te ontdekken en te ervaren en de taal te leren.

Vorige week maandag hier in Phnom Penh de partner workshop gehad. Dit was een eerste ontmoeting tussen ons ‘nieuwe’ VSO’ers en onze werkgever en directe collegae. Een formele bijeenkomst, waar je dus een goeie 1e indruk wilt maken op je werkgever. De 9 dagen Khmer les leken ineens heel ver weg en het enige wat ik nog in Khmer kon produceren was formeel groeten, wie ik ben, waar ik vandaan kom en waar ik ga werken. Tevens hoop ik dat ik hen niet de indruk heb gegeven dat ik zwanger ben, daar ik een blouse droeg die voor een zwangerschapsblouse door zou kunnen gaan … Mijn meegebrachte NL kleren zijn nl niet ‘smart’ genoeg voor werk aangelegenheden, mijn shirts te bloot en mijn rokken te kort, ondanks dat ze al over mijn knieen komen. Dus er moest geshopt worden. Normaal gesproken niet erg, maar de zoektocht naar een ander genre kleding is toch minder leuk en daarbij komt dat ik toch niet voldoe aan het fragile postuur van de gemiddelde Cambodjaanse vrouw. Omdat het kortdag was eindigde ik dus met typische Khmer blousjes, die enigszins de indruk kunnen wekken dat…..
Het was enigszins wat onwennig om mijn nieuwe collegae te ontmoeten, de taalbarriere maakt een gesprekje over koetjes en kalfjes dan wel extra lastig. Daarom heb ik straks niet voor niets een volunteer assistent (VA) die me helpt vertalen en mijn Khmer bijhouden… Uiteindelijk hebben we aant eind van de dag een plan gemaakt voor mijn eerste werkweek en wat verwachtingen uitgesproken.
Mijn werkgever ontmoet, nu nog mijn werkplek en nieuwe woonplaats. De volgende dag dus per bus vertrokken naar Kratie. Samen met Jen (degene van wie ik het overneem straks), Collette (collega VSO die gaat werken voor een NGO in Kratie) en Pyanet (programme advisor VSO voor Livelihoods). Wat startte als een rustige busrit, werd een hilarisch en onvergetelijke rit. Plots rumoer achter in de bus en geschreeuw: Pleung tjéh, pleung tjéh, stop the bus, stop the bus. Wat dus betekent brand, brand! Een ontzettende walm van zware rook achter ons. Paniek in de bus. En het klopt echt wat men zegt als er brand uitbreekt, men wordt gek en is in staat om elkaar te vertrappen. En alles wat je ooit bij de brandinstructie heb geleerd, vergeet je, je blijft NIET rustig en je ZOEKT als een gek je spullen bij elkaar, want ik wilde uiteraard mijn helm meenemen…. Het mooie van dit alles was dat Pyanet, die eigenlijk op ons zou moeten letten, ons totaal vergat en niet wist hoe snel hij met al zijn spullen naar buiten moest komen! Gelukkig eind goed al goed. Niemand gewond geraakt en de bus niet ontploft. De oorzaak was ws een kortsluiting in de accu en motor?!? Dus na 20 minuten koelen en wat gesleutel, stapten we met gemengde gevoelens weer in de bus om onze reis voort te zetten. Achteraf hebben we nog vele malen gelachen om het feit dat Pyanet ons totaal vergat en echt zijn eigen hachje redde!
Kratie is prachtig. Een plaatsje waar ik me zeker thuis ga voelen. Al een oog op wat onze stamkroeg daar gaat worden, gerund door Joe, een homofiele Amerikaan die in is voor de meest gekke acties en feestjes! Onofficieel ook een woonplek gevonden. Een benendenwoning met tuin, maar ik hoop in maart in hetzelfde huis door te kunnen verhuizen naar boven. Helaas nog geen foto’s beschikbaar.
Woensdag in de ochtend vergadering, officieel voorgesteld aan de vier doktoren die het ziekenhuis telt en aan andere belangrijke werknemers. Vervolgens een rondleiding om een 1e indruk op te doen. Veel indrukken opgedaan, maar hou het voor nu ff beknopt. De verschillende afdelingen hebben een eigen gebouw, 1 ruimte waar de patienten een bed hebben. Een bed bestaat uit een lattenbodem. De patient moet zelf een strooienmat meenemen waarop dan gelegen kan worden. Niets geen decubituspreventie! Geen privacy, want er zijn geen bedschermen of gordijnen. Net als in Africa komt er familie mee, die de taak heeft om de patient te verzorgen tijdens de opname. Geen toilet of wasfaciliteiten in het gebouw maar buiten. Dus je kunt je voorstellen dat als je te ziek bent om buiten naar de toilet te gaan, je het binnen moet doen, niet op een po, want die zijn er niet, maar je laat alles maar gewoon gaan, in de hoop dat je familie het opvangt in een emmer… Een minimale maaltijdverstrekking door het ziekenhuis, 2x per dag vissoep met wat rijst voor alleen de patient. Tegenovergesteld aan NL zijn de meeste verpleegkundigen mannen, heerst er een overduidelijke hierarchie en is corruptie geen vreemd woord.
Verder vele mensen ontmoet die ik in een later stadium zeker weer ga tegenkomen. Het was goed om te zien waar ik kom te werken. Alhoewel ik nog wel gemengde gevoelens koester, heb ik zin om de 19e december daadwerkelijk mijn plekje te gaan vinden in het ziekenhuis.

Terug in Phnom Penh moest er wederom serieus geshopt worden. Op zoek naar nette blousjes die je niet zwanger maken en dat terwijl ik echt geen nette blousejes type ben, maar ja alles voor een goeie indruk!! De rest van afgelopen week briefings, briefings en nog meer briefings over oa hoe te starten in je nieuwe werkplek, corruptie, HIV, de emotionele roltrap, diversiteit in relatie tot (on)gelijkheid en een lunch in het huis van de ambassadeur van de UK met wat uitleg over de politiek.

Gister is de 3 daagse boatrace over het Tonlesap Lake begonnen. Een ontzettend groot event hier in Phnom Penh. 2 miljoen mensen uit het hele land trekt hier naar toe om de boatraces te aanschouwen. Ongeveer 450 boten roeien tegen elkaar. VSO had uiteraard ook een boot, goed herkenbaar daar zij de enige waren met reddingsvesten, blanken in de boot en veel langzamer dan alle ander boten. ’s Avonds verwend met vuurwerk en prachtig verlichte boten. Wauw.

Morgen vertrekken we weer richting Kampong Cham voor nog een 2,5 week taaltraining. Mijn hersenen krijgen het weer even hard te voorduren, desalniettemin, ontzettend zinnig en bruikbaar. Veel liefs voor iedereen, een fijne sinterklaas en als je het leuk vindt om meer te lezen over Cambodia: First they killed my Father is een ontzettend indrukwekkend boek over de Pol Pot tijd hier. Vast vertaald naar het NL!