Waar blijft de tijd

Inmiddels alweer een maand in Kratie en al weer 3 maanden in Cambodia.. Hoogste tijd voor een klein verhaaltje over mijn leven hier in Cambodia. De tijd vliegt zonder dat ik het echt door heb. Een goed teken??....
Heb het naar mijn zin in Kratie, mijn huisje wordt steeds meer mijn stekkie. Foto’s van jullie aan de muur en prutteltjes overal.. Wij zijn hier met een klein groepje ‘expats’ die allemaal wel in zijn voor een feestje op zijn tijd, gelukkig ook al wat lokale vrienden gemaakt en een Khmer lerares gevonden. Nogal uniek, want je komt toch maar erg weinig in contact met lokale meiden.. In het ziekenhuis begin ik steeds meer mijn weg te vinden, herken bij de meeste gezichten zo langzamerhand een naam en functie.. Echter nog steeds veel te ontdekken….

Dit was Jen’s laatste week als nurse advisor in het ziekenhuis. Zij heeft een maand haar ervaringen mogen delen met mij en geeft het roer dus over. Dus vanaf volgende week is het op aan mij!! Enigszins spannend, maar ook goed om mijn eigen weg nu uit te gaan stippelen. En ik ben niet alleen. Ik heb op het moment twee fantastische volunteer assistent (VA) tot mijn beschikking. Nipun en Sopheak. Nipun is mijn VA, maar zolang de nieuwe volunteer nog niet gearriveerd is, heb ik ook Sopheak tot mijn beschikking. Zij zijn onmisbaar in het gehele gebeuren. Zonder hen kan ik niet communiceren met mijn collegae. Tevens weten zij alle ins en outs van de Khmer cultuur, dus een goeie vraagbaak.

In de tijd dat Jen heeft gewerkt in het ziekenhuis heeft zij veel samen gewerkt met de kinderafdeling en een pilot project uitgewerkt om gedurende 3 maanden moeders te leren hoe ze bor bor, een voedingsrijke rijstpap, kunnen koken voor hun kinderen. Dit omdat er veel ondervoeding is onder de kinderen hier, gerelateerd aan de armoede die onder vele mensen hier heerst en ten tweede de kennis over gezonde voeding is niet aanwezig. Voor ons is het zo vanzelfsprekend dat je de ‘schijf van vijf’ nodig hebt. Als ik bij mijzelf na ga kan ik me niet meer herinneren, wanneer je precies leerde over voeding. Dus het zal wel een rode draad door ons leven zijn. Echter is die vanzelfsprekendheid hier niet aanwezig. Men wordt niet voorgelicht over gezonde voeding. Dus geen opoe op oma op moeder op dochter voorlichting. Men heeft nog nooit gehoord van koolhydraten, eiwitten, vitamines en mineralen…Dit grote gebrek aan educatie resulteerde in een 3 maand durende pilot, waarbij verpleegkundigen van de kinderafdeling moeders leren hoe ze de voedingsrijke bor bor pap kunnen koken. Dus door te aanschouwen en daadwerkelijk te doen, bereiken we dat moeders inzicht krijgen hoe makkelijk het is om deze bor bor pap te koken, zelfs met producten die men in de homevillage voor handen heeft.Tevens is het voor de verpleegkundigen ook een goede oefening om health education te geven. Want ook dit is bij de verpleegkundigen niet vanzelfsprekend.
Dit betekent echter ook dat ik dus 13 weken lang zaterdag en zondag 2x per dag aanwezig ben in het ziekenhuis om het geheel te coordineren. Uiteraard doe ik dit met liefde en het is zeker goed om te zien dat de moeders veel leren, de kinderen genieten van hun voedingsrijke pap en de verpleegkundigen hun vaardigheid in het geven van health education keer bij keer verbeteren, maar ook 7 dagen per week werken voor mij is veel…. Zag dus wel een beetje uit naar een vrij weekend! En dat is nu!!

Het doel is om uiteindelijk een donor te vinden die dit project langdurig wil sponsoren… Dus suggesties van jullie kant zijn van harte welkom!!!
Inmiddels heeft er ook een workshop met de schoonmakers plaatsgevonden over hygiene, want dit is zeker ook iets wat verbetering nodig heeft. De hygiene standaarden zoals wij in NL kennen, en dan valt het zelfs in onze ziekenhuizen soms nog vies tegen, is niet vergelijkbaar met hier. Voornamelijk urine van kinderen wordt niet als vies beschouwd. ‘het is gewoon water’. Dus blijven plasjes op de vloer liggen, of het trekt in het hout van de lattenbodem van het bed, waar de vliegen weer dol op zijn.. om van de toiletten nog maar niet te spreken. De bedden bevatten veel viezigheid. En het is gewoon om alles van je af te gooien.
Ik heb nu officieel een plaatsje in het hygiene commitee en wacht nu op een uitnodiging van de chief nurse voor de eerste vergadering, waarin we koppen met spijkers gaan slaan. Want wat vertelt en ontwikkelt is voor workshop, moet nu geimplementeerd worden.

Dit waren 2 projecten waarmee ik afgelopen maand zoet ben gehouden, naast al wat ontdekt moest worden. Vergadering hier, vergadering daar, die vaak zo enorm lang duren, want men houdt ervan om veel te praten en weinig zinnigs te vertellen. Kennismaken met de verschilldende afdelingen, een week lang in het noord westen van Cambodia op buddyvisit bij een collega VSO, om te zien hoe zij haar placement vorm geeft. En dan alle ‘speciale aangelegenheidjes’.
Zo werden we op een middag verzocht om bij een vergadering aanwezig te zijn voor de voorbereiding voor Wereld Diabetes dag, die de volgende dag plaats zou vinden. Dus om 16.30 uur hadden we de taak op onze schouders dat wij moesten zorgen voor een quiz over diabetes voor onderwijs studenten, die de volgende ochtend zou plaats vinden. En tevens mochten we dan ook onderdeel zijn van de jury, wat wel weer leuk was.
Een bezoek van de Amerikaanse ambassadeur, die enorm ‘blunderde’ omdat hij dacht dat ik Khmer was, door de vriendelijke lach die ik hem schonk! Zo’n delegatie zet toch alles op zijn kop. Alles moet perfect zijn. Ik vond het enigszins dubbel om te moeten aanschouwen. Vergezeld door een cameraploeg, journalisten en fotografen poseren met de allerarmsten en zieke mensen, terwijl met alle respect deze man geen flauw idee heeft wat er precies op de werkvloer speelt.

Het eerste geschonken geld is besteed. Ik heb samen met Jen voor $100 infuussystemen voor baby’s gekocht. De voorraad was op en werd niet aangevuld. En vooral voor deze aller kleinsten is het zo belangrijk dat ze niet in overvloed vocht krijgen te gediend, dat wij besloten dat het een goed idee was, om de kinderafdeling te voorzien van 40 specifieke infuussystemen. Geen blijvend iets, maar wel zo nodig!

Echter tussen het werk door is er natuurlijk ook tijd om af en toe te genieten en een feestje te bouwen. Zoals ontzettend mooie zonsondergangen over de Mekong en thema feestjes in Joe’s. Deze maand staat Joe in het teken van Valentijn.. En nu ik het toch over valentijn ben begonnen. Gisteren een prachtig gevouwen bootje in mijn fietsmand aangetroffen. Bleek een love letter te zijn, van Joost mag weten wie. In ieder geval is het iemand die mij vaker heeft gezien.. maar niet weet hoe ik heet en of ik getrouwd ben, maar wel denkt dat ik Zuid-Koreaans ben.. Hou jullie op de hoogte hoe dit afloopt.
Helaas nog geen tijd gehad om de dolfijnen te bezoeken, maar dat gaat morgen eindelijk gebeuren! Inmiddels al twee Khmer bruiloften rijker, en dus ook een Khmer outfit rijk, want ik moest natuurlijk wel gepast gekleed gaan. En ja ik moest er ook aan geloven om het Khmer dansen te proberen. En degene die een beetje op de hoogte is van mijn gevoel voor ritme, kan zich mij al voorstellen.. ahaha. Maar goed ik doe mijn best. Heb tijdens een housewarming zelfs gedanst met mijn baas.. waar een feestje al wel niet goed voor is..
Inmiddels waardeer ik mijn zwangerschaps bloesjes meer en meer. Ondanks dat het momenteel nog het koele seizoen is, reizen de temperaturen soms al flink de lucht in. En ben je bij het minste of geringste al doorweekt. Maar ik zal niet klagen. Ik vind het heerlijk.
De lokale markt is fantastisch hier. Het was al een tijdje ananas seizoen, dit moment watermeloenen seizoen en de mango tijd breekt aan, dus dat wordt smullen. Verse groenten en fruit volop aanwezig. En natuurlijk rijst in overvloed.

Tenslotte, super veel dank voor jullie online mail en echte post. Tis heerlijk om ook jullie verhalen te lezen. Blijven doen hoor.
Voor nu veel liefs en een hele dikke kleffe zoen.. Tot snel ;-)